Alay bölük bölük tam on kısımdı.

Ben bir rüyadaydım; yedek subaydım.

Ya meçhul bir asker ya Kubilay’dım.

Saat az önce dokuzu vurmuştu,

Asker içtimada selam durmuştu.

Tekmil için gidiyorken ileri,

Bir köşede ağlar gördüm bir eri.

Asker! Dedim. Anlat, ne oldu sana?

Islanmış bir mektup gösterdi bana.

Sesi derinlerde, gözü ufukta,

Anlattı mektubu iki solukta:

“Dün bir mektup aldım garip anamdan

Düşmanı kovup da gel, diye yazmış

Dün gece rüyamda bir asker gördüm,

Elindeki çiçek gül, diye yazmış.

Dayın, halan selam edip öperler

İnek buzaladı, taylar teperler.

Bebelerin resimini yaparlar

Bu yıl yaman aktı sel, diye yazmış

Bir söz dolaşıyor Gürgenkelik’te

Tek imiş akılda, hem efelikte

Kemal Paşa var mı sizin bölükte?

Nasıl bir yiğitse bil, diye yazmış.

Helal olmaz akça sütüm bilesin,

Belayı defedip öyle gelesin.

Ölmek gerekirse ilk sen ölesin

Kemal öl diyorsa, öl, diye yazmış.”

Ya ana ozandı ya er, şairdi

Mektuptaki şiir nasıl şiirdi?

O ne müthiş anlatımdı; destandı

Gazi içindeydi, içi vatandı

Askere ağlama demiştim ama

Yüreğim ağladı, ciğerim yandı.

***

Gördüm ki Atatürk gönüllerdedir

Gurbette, sılada, tüm evlerdedir

Meriç ırmağından Kandil dağına

Onun ruhu şimdi tüm erlerdedir.